Eigenlijk kijk ik nooit een tv-programma of serie zoals een gemiddelde kijker dat doet. Mijn interesse in de manier hoe het gemaakt en vooral gemonteerd is zorgt ervoor dat ik in lagen naar de tv kijk. Ik denk in frames en praat in shots. Je zou denken dat het een nadeel is maar ik zie het als een extra feature in alles wat ik zie.
Er zijn maar een paar programma’s die ik echt volg. The Voice is er een van. Ik ben namelijk een liefhebber van uitermate sterk geproduceerde programma’s. The Voice is een voorbeeld waar heel veel losse expertises samen komen en elkaar versterken. Van camerawerk tot montage, van presentatie tot de geluidseffecten onder de commentaren. Het is niet voor niets een talentenjacht die al bijna 8 jaar op tv te zien is. Omdat ik meer kijk naar de manier hoe het gemaakt is, heb ik ook sneller door hoe voorspelbaar een aflevering kan zijn. Bijvoorbeeld welke auditant niet door gaat voordat er één noot gezongen is. Het mag de pret niet drukken.
Een ander programma waar ik een enorm liefhebber van ben is Wie is de Mol. Vanaf het seizoen dat Yvon Jaspers de mol was in 2005 ben ik vaste kijker. Ik ga ook verder dan enkel de aflevering op tv. Ik zoek op internet naar hints, bekijk afleveringen meerdere keren terug en overleg wekelijks met collega’s wat ons opgevallen is. Er is nog een belangrijke reden waarom ik het programma graag kijk. De manier van filmen en monteren is van een bijzonder hoog niveau. Want ook daar zitten meerdere lagen in. Er mag natuurlijk niet te veel zichtbaar zijn over het doen en laten van de Mol, want dat zou het geheim te snel verklappen. Elke aflevering heeft daardoor een heel fijne opbouw en neemt de kijker mee in de tunnel van list en bedrog. Tunnelvisie noemen ze dat.
Terug naar mijn interesses. Want zelfs Wie is de Mol heeft een bepaalde voorspelbaarheid als je de lagen ontdekt in het programma. Zo zie ik sneller wie er die aflevering naar huis moet doordat er een subtiele nadruk op die persoon gelegd wordt. Denk bijvoorbeeld aan het niet inzetten van een vrijstelling of een stapel jokers. Hoe uitgebreider dit aan bod komt, hoe groter de kans dat die persoon de koffers kan pakken. Het is een natuurlijke manier van monteren wat er voor zorgt dat de kijker sympathie krijgt en meer spanning voelt op het moment dat het scherm getoond wordt. Zelfs aan de hand van de muziekkeuze bij de executie kun je merken of het doek valt.
Gelukkig is er voor mij nog hoop want zelfs de editors bij Wie is de Mol weten mij af en toe flink op het verkeerde spoor te zetten. Daarom rest bij mij enkel nog de vraag. Wie is… de editor? Want die zou ik graag eens willen ontmoeten!
