Terwijl wij aan het wachten waren om het vliegtuig in te mogen lopen, kwamen de reizigers uit ‘ons’ vliegtuig Schiphol in. Deels nog gekleed in de bekende oranje kleuren zetten de voetbalsupporters enigszins bedroefd voet op Nederlandse bodem. Het bleek dat de vlucht vanuit Porto gevuld was met Nederlanders die de finale van de Nations League in Porto hadden bijgewoond. De finale die Nederland verloor van Portugal.

Ik heb het moeten opzoeken want ik heb geen seconde gezien van een van de wedstrijden binnen dit toernooi. Gek eigenlijk want terwijl wij aan het wachten waren tot het vliegtuig leeg was, keken we met een schuin oog naar de tv waar de wedstrijd van de Oranjeleeuwinnen te zien was. Het bracht nog een beetje ontspanning voor we gingen beginnen aan een nieuw avontuur. We stonden op het punt om op veel vlakken iets nieuws mee te maken. Voor het eerst een groepsreis, voor het eerst een reisleidster en nog nooit zo lang samen op vakantie geweest. Als dat maar goed gaat.

Ik ben gek op vliegen. Het is een machtig gevoel wanneer je opstijgt en land, maar vooral tijdens de vlucht kijk ik bijna alleen maar naar buiten. Gelukkig kon ik 1,5 dag voor onze vlucht de stoelen reserveren dus had ik het helemaal voor het uitkiezen. Jammer genoeg was ik op dat moment vergeten dat een vliegtuig vleugels heeft. Ik zat heerlijk aan het raam met fantastisch uitzicht op de rechter vleugel. Nul zicht op land of zee. Ik had mijzelf uit pure troost maar tot de technische vleugel controleur benoemd voor de komende 2,5 uur. Als er een schroefje los ging had ik het gezien!

“Als makke lammetjes volgden we de reisleidster mét rood vlaggetje naar de bus.”

Bij aankomst in Porto zouden wij, volgens de reispapieren, opgewacht worden door een vertegenwoordiger van Kras. Eenmaal onze koffers van de bagageband te hebben gepakt maakten wij aanstalten om naar de uitgang te gaan op zoek naar iemand van Kras. Op het moment van weglopen zie ik in mijn ooghoek nog net een groepje senioren staan bij iets wat rood is en wappert. Verrek, dat zal onze groep zijn. De reisleidster was blijkbaar meegevlogen met ons. En ja hoor, daar was onze groep. Als makke lammetjes volgden we de reisleidster mét rood vlaggetje naar de bus. Een gigantische witte touringcar helemaal voor ons alleen. En we waren maar een groep van 22 personen. Tenminste dat was wel de bedoeling. Want er bleken twee makke lammetjes niet in de bus te zitten. Die waren weg, terug de wei in denk ik. Na drie keer hevig tellen kon de reisleidster dezelfde conclusie trekken. Wij hadden nog geen meter gezien van het mooie Portugal of we waren al niet meer compleet.

Diezelfde avond kwamen de vermiste lammetjes het restaurant binnen en was de groep compleet. Een enorm diverse groep die iets met het getal 11 had. We vlogen op de 11de, hadden 11 mannen, 11 vrouwen en bij elkaar 11 65-plussers. Én de oudste was 82, wat overigens niks met het getal 11 te maken had, maar goed. De groep was het perfecte gemiddelde van wat wij bij het Max tv-programma ‘We Zijn er Bijna’ te zien krijgen. Het is dan ook vaak genoeg voor gekomen dat wij dachten dat we midden in een aflevering zaten.

In een van de eerste hotels bleek namelijk maar één lift te zijn. Op zich geen probleem. Behalve als je met 22 personen tegelijk naar de kamers wilt na het inchecken. De lift draaide overuren en ging continue naar boven en beneden. Het ongeduld op de begaande grond zorgde er echter voor dat de lift iets sneller naar beneden ging dan wenselijk was. Het gebeurde dan ook meerdere keren dat de lift bededen aankwam met een losse verdwaalde koffer, of zelfs met een van onze groep nog in de lift. Die was net even te traag met uitstappen en zag de deuren voor zijn neus weer dicht gaan. Terwijl wij dit vanuit de lobby lachend aan het aanschouwen waren hoor ik bijna de voice-over van Martine van Os op de achtergrond. Dit beloofde een mooie week te worden.

“We maakten een klein sprongetje van blijheid, want het valt dan toch wel mee hoe hoog het geloof-gehalte is deze reis.”

De eerste dag was aangebroken en wij konden alvast gaan wennen aan het vaste ritme. Half 8 gaat de wekker, 9 uur vertrekt de bus en rond half 11 is het koffie pauze. Want ja, na een uur wandelen moet je toch wel even bijkomen. Elke dag zouden we een hoop gaan bezichtigen. We wisten van te voren dat het een vol programma was. Naja van te voren. Nadat we geboekt hadden tenminste. Maar al die kerken die op het programma stonden keken we toch wel een beetje tegenop. Tot onze vreugd gaf de reisleidster aan dat we maximaal één kerk per dag zullen bezoeken. We maakten een klein sprongetje van blijheid, want het valt dan toch wel mee hoe hoog het geloof-gehalte is deze reis. Al op dag één kwamen wij erachter dat een kerk geen kathedraal, kapel, basiliek, klooster, kasteel of paleis is. Dat hebben we geweten. Er was zelfs een dag dat we vijf verschillende heilige maagd maria’s hebben bewonderd. Elk in een andere met stenen gestapelde omgeving uiteraard. Die dag waren we in Fátima. Een echt bedevaartsoord waar elke dag honderden, wat zeg ik, duizenden mensen naar toe komen. Zo ook de 22 makke lammetjes van Kras.

Elke avond in het jaar wordt daar een echte processie gehouden. Niet te verwarren met een rijtje rupsen die tegenwoordig nogal hot zijn. Dit was een processie zoals ze horen te zijn. Op het grote plein voor de basiliek, wat overigens meer de charme heeft van een geasfalteerd evenemententerrein, komt iedereen bijeen met een brandende kaars in de hand. Ook wij namen uiteraard een kijkje. Die dienst vooraf zou, volgens onze reisleidster ongeveer 20 minuten duren waarna de processie begint. Het was halverwege onze reis en hadden al zoveel kerken bezocht dat zo’n dienst wel een eitje was. Echter. Wanneer een groep buitenlandse gelovigen aanwezig zijn tijdens de dienst worden zij in hun eigen taal door de priester opgenoemd. Én een afgevaardigde van elke groep mag in hun eigen taal het Maria gebed opnoemen. Wij hadden het geluk dat er zes landen vertegenwoordigd waren. De dienst duurde daardoor geen 20 minuten maar tikte met gemak de 50 minuten aan. En dan moest de processie nog beginnen. Wij begrepen snel waarom de meeste bezoekers van de dienst een klein opklapbaar krukje mee hadden genomen. Toen de processie eindelijk was begonnen namen wij redelijk snel de benen naar de bar in het hotel. Die was gelukkig open en de gin-tonics waren maar 5 euro. Een geschenk uit de hemel zou je bijna zeggen. Later kwamen er nog meer reisgenoten bij en het bleef nog lang onrustig in het hotel.

Toch vonden we het wel jammer dat er zoveel gelovige locaties bezocht werden. Stuk voor stuk schitterende gebouwen en details maar door de overkill aan gelijkenissen zie je de schoonheid niet meer. Na de derde kerk ben ik ook gestopt met foto’s maken omdat mijn gevoel zei dat ik hier al foto’s van had.

“Je hebt maar twee taken tijdens de reis. Blijven ademhalen en op tijd bij de bus zijn.”

Hebben we de hele vakantie alleen maar kerken gezien? Gelukkig niet. We zijn ook op heel veel plekken geweest die heel gaaf waren. Van het meest westelijke punt van Europees vaste land tot de heerlijke porthuizen van Porto. Hoewel wij in het begin wat afwachtend waren of wij wel de juiste reis hadden geboekt, merkten we al vrij snel dat we goed op onze plek zaten. Een geheel georganiseerde groepsreis is ideaal voor ons. Je hebt maar twee taken tijdens de reis. Blijven ademhalen en op tijd bij de bus zijn. 10 dagen lang ging dit ons aardig af. Het was soms zwaar met de plekken die we bezochten, maar de schitterende omgeving maakt een hoop goed.

We gaan zeker vaker een groepsreis boeken. Al zullen we in de toekomst wel beter kijken wat er op het programma staat. Spijt van onze reis? Dat zeker niet. We hebben een hoop ervaring opgedaan en dat is ook wat waard. En stiekem zullen wij tijdens de volgende vakantie een kerk bezoeken. Maar wel eentje dan.