Mannen hebben het vooroordeel dat ze sterk zijn. Dat ze altijd klaar voor je staan als je dat dekseltje niet van de jampot krijgt. Ze halen de grootste, maar vooral de kleinste spinnen weg uit de slaapkamer of het toilet. Ze hebben twee stevige schouders waar je op kunt huilen als het tegenzit of kunt leunen bij het kijken van de zoveelste aflevering van je favoriete serie. Mannen zakken door de grond bij het eerste de beste griepje maar staan vooral bekend om hun sterke karakter. Én echte mannen huilen nooit.

Nu weten de meeste mensen wel dat ik niet bepaald in de categorie ‘echte mannen’ thuis hoor. Mijn favoriete serie is Will & Grace, ik deins niet terug voor een middagje shoppen en ik ben alles behalve handig met klussen. Wekelijks stem ik af op Man Man Man de Podcast om te luisteren waar ik misschien nog wat mannelijkheid terug kan winnen. Maar wat zijn eigenlijk de criteria voor een echte man? Dat je sterk bent tegenover je vrouw? Je emoties niet de overhand laat krijgen en je niet breekt waar iemand je kan zien? Als dat het geval is ben ik de afgelopen maanden goed door het ijs gezakt.

Vaak schrijf ik over de luchtige dingen die ik meemaak in mijn leven. Verkeerd geboekte vakanties, hysterische kerst taferelen, karaktervolle huisdieren, noem maar op. Maar schrijven over nare ervaringen heb ik nog nooit gedaan. En toch wil ik deze ook op papier zetten. Want mijn mannelijkheid, emoties en kracht zijn goed op de proef gesteld.

“Waar de een al zwanger raakt als haar man langs een open keukenraam loopt, heeft de ander het een stuk lastiger.”

We hebben het thuis goed voor elkaar. Typisch een huisje, boompje, beestje, beestje, beestje, beestje situatie. Maar een jaar geleden hadden we het gevoel dat er iets bij kon. We wilde ons gezin uitbreiden met iets wat van ons samen was. Ik kan het niet helpen maar in dit soort situaties hoor ik in mijn achterhoofd de stem van Jochem Meyer die een imitatie doet van wapperende eierstokken. Zoek hem maar eens op. De sketch bedoel ik. Gelukkig zit Jochem maar tijdelijk in mijn hoofd want ik ben van mijzelf al druk genoeg. Bijna een jaar hebben we ons best gedaan om de gezinsuitbreiding werkelijkheid te maken. Waar de een al zwanger raakt als haar man langs een open keukenraam loopt, heeft de ander het een stuk lastiger. Eind januari ontstond er een vreemde situatie thuis. Ik zat op de bank een beetje Netflix uit te spelen terwijl mijn vrouw in de badkamer aan het rommelen was. Vertwijfelend riep ze mij en ik zette de serie op pauze. “Eh mop!” klonk het nogmaals. “De test is positief”. Een bizarre cocktail van vreugde en onzekerheid drong mijn lichaam door. We zijn zwanger. Maar zijn we zwanger? Want mijn vrouw had al een paar dagen wat bloedverlies die wij niet helemaal konden plaatsen. De test was positief dus wisten we eindelijk waar dat mee te maken had. Het is gelukt! Toch?

De dagen daarna begon de onzekerheid en spanning langzaam de overhand te nemen. Het bloedverlies stopte niet en de twijfel groeide alsmaar door. Op een donderdagochtend voordat ik naar mijn werk ging brachten we een bezoek aan de huisarts. Bij binnenkomst feliciteerde hij ons met het heugelijke nieuws. Maar zo blij voelde we ons niet. Zoals verwacht kon de huisarts niets voor ons betekenen maar gaf het advies om contact te zoeken met een verloskundigenpraktijk. Gelukkig hadden ze nog een gaatje voor ons vrij diezelfde ochtend.

En dan stap je de wereld van zwangerschappen en baby’s binnen. Een wachtkamer met schitterende babyportretten, geboortekaartjes op het prikbord voorzien van de opvallendste namen en stoelen gevuld met zwangere vrouwen en nerveuze toekomstige vaders. Uiteraard geheel volgens protocol liep de afspraak een volle uur uit maar konden we eindelijk naar binnen. De verloskundige kon ons helaas nog niets vertellen maar na twee weken zou er al wel wat te ontdekken zijn. Eenmaal een afspraak gemaakt te hebben kon het lange aftellen van 14 dagen beginnen.

“Terwijl zij hard aan het werk was hield ik mij druk bezig met het huishouden. Of zoals dat bij mij eigenlijk betekend, gamen op de Playstation.”

Half februari begon onze jaarlijkse Carnavalsvakantie. Twee weken vrij van werk die vol stonden met de voorbereiding en feesten van het Zwaagse Carnaval. Het is een enorme achtbaan die we instappen en ook dit jaar stapten we in voor een stevige rit. Op de start van mijn vakantie hadden we ook onze vervolgafspraak bij de verloskundige. Inmiddels waren we erg ongerust over de hele situatie aangezien het bloedverlies aanhield. We waren ons bewust dat de kans op slecht nieuws groot was, maar misschien kregen we die middag toch het verlossende positieve nieuws te horen. De echo werd gemaakt maar er was niets te zien. Foute boel. Voor ons was daarmee de kous niet af want wij wilden antwoord op de vraag waar de klachten vandaan kwamen. Dat ontstaat niet zomaar en een positieve test krijg je ook niet uit het niets. Om het een en ander volledig uit te sluiten moest er bloed afgenomen worden op twee aansluitende dagen. Dus stond mijn vrouw vlak voor haar werkdag om zeven uur in het ziekenhuis voor een bloedprik. Gezellig in de wachtkamer met een handjevol rusteloze oudjes. Want wat moet je anders op de vroege ochtend. Terwijl zij hard aan het werk was hield ik mij druk bezig met het huishouden. Of zoals dat bij mij eigenlijk betekend, gamen op de Playstation. Dat ons leven op z’n kop zou staan vanaf het moment dat mijn mobiel ging die middag had ik nooit aan zien komen. De rit in de achtbaan begon pas echt.

Mijn vrouw werd op haar werk gebeld door de verloskundige met het verzoek om met spoed zich te melden in het ziekenhuis. De bloedwaardes waren vijf keer zo hoog als het zou moeten zijn dus een bezoekje aan de poli was geen overbodige luxe. Eenmaal daar aangekomen werden we netjes naar een kamer gebracht. In de deuropening bevroren wij een beetje. Naast de deur hing een kaartje met onze naam er op. We realiseerden ons dat wij voorlopig nog niet naar huis gingen. De arts begon het gesprek en een extra onderzoek. De woorden vulden de lege ruimte maar werden niet echt ontvangen. Behalve één lang woord met een ongelofelijke woordwaarde voor als je punten wilt scoren met Scrabble. Buitenbaarmoederlijk. Want dat was het blijkbaar. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.De uitverkorene was onderweg naar de juiste eindlocatie maar had besloten in de eileider te blijven wonen. Alsof je een triatlon doet en na het fietsen lekker een terrasje pakt. Ik had er nog nooit van gehoord. Maar het gevolg was wel dat mijn vrouw in een tikkende tijdbom veranderd was. Er moest met spoed geopereerd worden waarbij er een abrupt einde zou komen aan ons zwangerschap. Voor ik het wist hadden we een eigen kamer, lag de kleding van mijn vrouw over de stoel en kwam de chirurg langs voor een kennismaking. Ik mocht nog snel een maaltijd naar binnen werken zodat ik de avond nog wel door kon. Want het beloofde een lange avond te worden.

“Uit pure verveling had ik een documentaire van Taylor Swift aangezet, maar heb er geen seconden naar gekeken.”

Met een lange maar onpersoonlijke WhatsApp bracht ik de familie op de hoogte. Terwijl wij nog redelijk nuchter in de kamer zaten waren de reacties van onze dierbare heftiger. Wij realiseerde ons later pas dat zij veel informatie in één keer moesten verwerken. We waren bezig voor gezinsuitbreiding, het was gelukt én we staan op het punt van operatie. Nadat ik samen met de zuster mijn vrouw naar de verkoeverkamer had gebracht, zat ik alleen in een nieuwe kamer te wachten. Starend naar de lichtjes op het station in de verte en met het geluid van Netflix op de achtergrond. Uit pure verveling had ik een documentaire van Taylor Swift aangezet, maar heb er geen seconden naar gekeken. De tijd leek wel in slowmotion te gaan tot mijn vrouw terugkeerde naar de kamer. Maar daar was ze eindelijk. Terug bij haar sterke, stoere man met brede schouders.

We kennen allemaal wel de filmpjes en verhalen van mensen die na een narcose zich gedragen alsof ze vliegende eenhoorns en regenbogen in de kamer zien. Dat ze lieve opmerkingen maken naar de zuster en zweverig uit hun ogen kijken. Mijn vrouw daarentegen was alleen maar misselijk en volledig uit het veld geslagen. Nadat haar bed geïnstalleerd was nam ik de zorg over en bracht haar alles wat ze maar vroeg. Een zakje voor de misselijkheid, een natte washand op haar hoofd en een stevige hand om haar te ondersteunen. Ik droogde haar tranen af en gaf een kus op haar voorhoofd. ‘Fijne Valentijnsdag’ zei ik, en ze glimlachte. Het was inmiddels middernacht en officieel Valentijnsdag. Maar deze dag hadden we wel anders in gedachten. Met alle twijfel in mijn lichaam nam ik midden in de nacht afscheid van mijn vrouw. Zodat zij de rust kon pakken die ze nodig had en ik thuis in bed wakker kon liggen. Na een kus liep ik de kamer uit en stapte in de lift. Eenmaal buiten voelde ik de kou op mijn gezicht en sloot ik mijn ogen.

“Mijn hart maakte een noodstop. In alle hectiek was ik vergeten een parkeerkaart te kopen.”

Het was inmiddels ochtend en ik was vroeg bij het ziekenhuis aanwezig. Met de fietsendrager achter de auto parkeerde ik bij het station. Later als mijn vrouw naar huis kon zou ik haar fiets meenemen die ze op het werk had achter gelaten. Aangezien de trap een stuk sneller is dan wachten op de lift koos ik voor de sportieve route en ging vijf etages al sprintend omhoog. Ik was blij om te zien dat mijn vrouw wakker was en al van het ontbijt had genoten. Ze mocht met mij mee naar huis. Terwijl de schuifdeuren van de hoofdentree open gingen zag ik de parkeerwachters in een auto over het parkeerterrein rijden. Mijn hart maakte een noodstop. In alle hectiek was ik vergeten een parkeerkaart te kopen. Zou er nog een boete bij komen ook? Het maakte mij niets meer uit. Ik had alles bij me wat ik nodig had. Mijn vrouw, in goede gezondheid. De dagen daarna zat ik midden in de rit van de langste achtbaan die ik heb meegemaakt. Lange dagen, feestgeruis, weinig slaap en de zorg thuis voor mijn vrouw. Op de laatste Carnavalsavond kwam de achtbaan tot stilstand. Voor die tijd heb ik geen moment stilgestaan bij wat er nu echt allemaal gebeurt is en hield ik mij sterk voor mijn vrouw. Want dat doen mannen, dus ik ook. Terwijl ik de ontmanteling van Prins Carnaval aan het filmen was dwaalde mijn gedachten naar de afgelopen weken. De opgekropte spanning en emotie kwamen naar boven en ik was de controle kwijt. De tranen rolden naar beneden en zodra de ceremonie voorbij was vluchtte ik weg.

Ik was gebroken. Als een klein takje in tweeën geknakt en gaf mijn vrouw een lange knuffel. Op dat moment dacht ik niet aan mannelijkheid. Aan die stoere man met brede schouders. Zo eentje die de zware klusjes doet in huis en voetbal kijkt met zijn maten. Op dat moment dacht ik aan mijn vrouw en wat we samen mee hadden gemaakt. Echte mannen huilen dan misschien niet maar ik wist al langer dat ik geen echte man was. Hopelijk kan ik in de toekomst als een echte man mijn vrouw uit de brand helpen als zij het dekseltje van de babyvoeding niet los krijgt.