Vier maanden geleden stond mijn leven echt even op z’n kop. Ik begon mijn nieuwe avontuur bij De Boet als verkoopmedewerker Tuinmeubelen en BBQ’s. Een avontuur is het zeker. Een reis zonder eindbestemming waar ik elke dag met heel veel plezier aan deelneem.

Maar ik had van te voren niet gedacht dat ik zo’n dikke laag glitters van mijn huid moest schrapen aan het eind van elke werkdag. Dat mijn voeten voelen alsof een heftruck er dagelijks overheen rijdt. Mijn benen meer verzuren dan aan de finish van de halve marathon. Ik sneller afval dan een Sonja Bakker boek kan bijhouden. Ik had van te voren niet gedacht dat het mij zo goed zou bevallen.

“Mijn benen verzuren meer dan aan
de finish van de halve marathon”

Wanneer je jarenlang in een vast team hebt gewerkt en precies weet wat je aan iemand hebt, blijft het een gok om hetzelfde gevoel te vinden in een gloednieuw team binnen een groot bedrijf. Maar het duurde niet lang voordat ik mij thuis voelde. Sterker nog, na anderhalve maand werken waren zelfs mijn collega’s vergeten dat ik er pas zes weken werkte. Het voelde aan beide kanten al veel langer. En dat zegt een hoop over het team en de onderlinge werksfeer.

Ik heb natuurlijk nog niet veel meegemaakt van de tuinmeubelen en BBQ’s want na 2 weken werken begon de opbouw van de kerstshow. Ja mensen, begin september vliegen bij ons de kerstslingers al door de lucht en hoor je de onbreekbare kerstballen over de vloer stuiteren. Het bouwen aan de grootste kerstshow van De Boet was begonnen. Er waren dagen dat ik meer op een timmerman leek dan verkoopmedewerker, maar tijdens de opbouw ben ik van alle markten thuis. Het plaatsen van muren, decoreren van plafondrekken en inrichten van de kerststallen. Ik heb mijn vrouwelijke touch regelmatig in mijn rugtas mee naar het werk genomen, want die konden ze af en toe best gebruiken. Kan ik toch nog wat creativiteit gebruiken onder werktijd.

Half oktober was het klaar. 6 weken lang buffelen om alles spik en span te krijgen zodat met de herfstvakantie de kerstshow voor publiek toegankelijk was. Het harde werken werd ook door de klanten opgemerkt. Wat een hoop leuke en fijne reacties kregen we dagelijks. Het was een sprookje om in te winkelen en te werken. Het duurde wel een paar weken voordat ik wist welke kerstslinger waar lag en of de kerstballen nu ‘wool white‘, ‘winter white‘ of ‘snow white‘ waren. De verschillen in kleur ken ik nog goed van mijn vorige baan en dat is hier niet veel anders.

“Ik moest mijzelf inhouden om niet luidkeels mee te zingen met de kerstmuziek op de achtergrond”

Als liefhebber van de kerst zat ik natuurlijk helemaal op mijn plek. Ik moest mijzelf inhouden om niet luidkeels mee te zingen met de kerstmuziek op de achtergrond. Als ik die tenminste kon horen tussen het zingen van het rendier, het verhaal van de kerstman, het geluid van de trein, de beren bij de kerstkaarten en het driestemmige gezang van onze pinguïns. Je kunt je voorstellen dat je elke medewerker in de kerstshow zich voor alle geluiden heeft afgesloten. Tot een klant aan je vraagt of je niet ‘he-le-maal’ gek wordt van de herrie. Pas dan hoor je ze weer. Ik vergeleek het wel eens met een woonhuis aan het spoor. Als je er net komt wonen hoor je elke trein die langs rijdt. Maar na een tijdje hoor je geen enkele trein meer.

Nog een paar dagen en dan wordt de kerstshow afgebroken. Alle spullen die we nog hebben worden opgeslagen en er wordt ruimte gemaakt voor alle tuinmeubelen en BBQ’s. We maken ons op voor het voorjaar en de zomer. En ik? Ik ga nog lang verder in het avontuur die ik in september begonnen ben. Het was een moeilijke keuze maar een van de beste die ik gemaakt hebt.

Voor nu probeer ik nog de laatste glitters en nepsneeuw uit mijn haar te krijgen en ga ik eens kijken of ik de kerstmuziek nog ga missen zodra de gewone muziek weer te horen is. Misschien neurie ik stiekem nog de tonen van ‘Driving Home for Christmas‘. En anders duurt het nog maar 8 maanden tot we weer beginnen met de opbouw van de kerstshow…