De laatste loodjes wegen het zwaarst. Die uitdrukking kennen we allemaal wel maar nu de laatste week is aangebroken merk je aan alles dat niet alleen de loodjes zwaar wegen. Netflix is al drie keer uitgespeeld, alle klusjes in huis zijn gedaan, maar ons kind is nog lekker aan het zwemmen in Bacardi Lemon. Ehm, vruchtwater bedoel ik.

De positie van de kleine Knol is al weken lang onveranderd. Hoofd omlaag, kont omhoog. Voor de bevalling natuurlijk een prima houding. Maar als je met je hand op de buik van je vrouw de bewegingen van je zoon zit te volgen, ben ik dus eindelijk zijn billen aan het aaien. Ik zie hem bijna door de buik heen in zijn vuistje lachen. Bewegen doet hij nog steeds goed. Vooral ‘s nachts. En overdag eigenlijk ook. Ik kan aan de ademhaling van mijn vrouw horen of hij weer eens met zijn schattige kleine voetjes haar longen aan het kneden is. Alsof hij druiven aan het stampen is om er een mooie fles wijn van te maken. Ik kan er wel om lachen, mijn vrouw vindt het wat minder.

Afgelopen week schrok ik ‘s nachts wakker van het schelle geluid van een Ransuil (luister even op https://youtu.be/4Ok2mtWmCqY). Afgelopen zomer waren wij op vakantie in Center Parcs en hadden we drie van deze uilen achter onze cottage zitten. De hele nacht hadden we last van dat schelle hoge geschreeuw. Trauma’s heb ik er van gekregen. En nu werd ik midden in de nacht wakker door dat zelfde geluid. Het zal toch niet dat er ook bij ons in de buurt zo’n ellendig dier de nachtrust gaat verstoren. Na mijn oren gespitst te hebben schoof ik iets dichter naar mijn vrouw toe. Ik kwam er al vrij snel achter dat het geluid niet bij een uil vandaan kwam maar dat mijn vrouw weer kortademig aan het zagen was. Inclusief schel hoog piepje. De kleine man zal wel weer met de blote billen de longinhoud van mijn vrouw aan het halveren zijn. Wat een heerlijk ventje, nu al.

“Dan moet ik een soort Duitse strandkuil in het matras scheppen waar ze dan precies met haar bolle buik in kan liggen”

Ik begrijp het wel dat het zwaar wordt deze tijd. Slapen in bed is een pittige uitdaging als je niet op je rechter zij, je linker zij of op je rug kunt liggen. En op je buik is al helemaal geen optie. Ja, dan moet ik een soort Duitse strandkuil in het matras scheppen waar ze dan precies met haar bolle buik in kan liggen. Maar dat vind ik weer een beetje zonde van zo’n duur matras. Overigens is slapen voor mij ook een uitdaging geworden want sinds twee weken slapen we beiden op het dak van de Empire State Building. Ons bed staat namelijk op klossen. Kratjes bier heb ik niet gehaald dus werden de steuntjes keurig door een Zorgverlener bezorgd. Maar man wat slaapt dat hoog. Ik merk dat het kouder is, de lucht is ijler en als ik uit bed stap moet ik een harnas om zodat ik mijzelf naar beneden kan laten zakken. Ok, het is maar 14 centimeter maar het voelt als 14 meter.

Beneden in de woonkamer staat er ook wat nieuws. Begin oktober is mijn vrouw verrast met een leuke babyshower. Hoewel wij dingen als een Gender Reveal nogal tamelijk overdreven vinden, is een babyshower natuurlijk altijd leuk. De vrouw in kwestie heeft het al zo zwaar dus dan is het leuk als ze er even uit mag voor een lekkere High Tea. Ze kreeg daar ook een mooi cadeau die voor de gelegenheid helemaal ingepakt was. Al kon iedereen wel zien wat het was want de vormen waren vrij duidelijk. Het was zelfs zo erg dat wildvreemde mensen op straat opmerkingen plaatsten toen mijn schoonzus en nichtje met het cadeau over straat liepen. Op ons verlanglijstje stond namelijk een kinderstoel. Zo Tripp Trapp Tropp Trupp ding. Mensen zonder kinderen hebben geen idee wat ik bedoel, maar dit is een houten kinderstoel waar je kind in kan meegroeien. Dus geen bundel geverfd hout die je na 2 maanden in de open haard kan gooien. Nee, onze zoon zit hier als hij 14 jaar is nog op denk ik.

“Met mijn lippen stijf op elkaar vlogen vele krachttermen onverstaanbaar door mijn mond.”

Eenmaal het cadeau thuis uitgepakt te hebben, plaatste ik het precies op de plek waar het moest komen. Aan de eettafel en lekker op de juiste hoogte. Dan kan papa of mama het kind gemakkelijk voeren. Of nou ja, eten geven schijnt het te heten. Ik ben benieuwd hoe lang ik het voeren blijf noemen. De kinderstoel heeft een groot nadeel. Het is nieuw in huis. En dus duurde het niet heel lang voordat ik op blote voeten mijn kleine teen met Formule 1 snelheid tegen het pootje van de kinderstoel schopte. De pijn die volgde was onbeschrijfelijk. Met tranen in mijn ogen dook ik ineen en ben ik even vijf minuten in foetushouding op de grond gaan liggen. Met mijn lippen stijf op elkaar vlogen vele krachttermen onverstaanbaar door mijn mond. Na een paar uur kon ik weer een beetje normaal lopen. Voordeel is wel dat ik nu exact weet waar de kinderstoel staat.

En nu? Nu zijn wij eigenlijk alleen maar aan het wachten. En hopen dat de vliezen niet breken als je net even zit te lunchen op een zachte velours bank en een lekker broodje hebt besteld. Maar je hebt het niet in de hand. Die kleine man bepaalt zelf wanneer hij er klaar mee is. Natuurlijk heb je allerlei trucjes om de weeën op te wekken als de 42 weken verstreken zijn. Maar ik hoop dat het niet zover gaat komen dat mijn vrouw over de kern van een ananas gaat lopen wrijven. Om maar een voorbeeld te noemen. Nee, wij zijn er wel klaar voor. Alle bel instructies voor als er wat gebeurt heb ik uit mijn hoofd geleerd. De telefoon staat aan en als ze belt vlieg ik naar huis om haar te ondersteunen. Nu maar hopen dat ik mijn slechte woordgrapjes op het moment suprême even in kan slikken. Anders ben ik denk ik eerder buiten onkruid aan het wieden dan dat ik een navelstreng door knip. Ik zal mij gedragen.