Ik had nooit gedacht dat ik op het punt zou komen in mijn relatie dat ik dit zou gaan samenstellen. Laat staan gebruiken. En nu staat het klaar in de hoek van de kamer. De vluchttas. Klaar om gepakt te worden en met gierende banden weg te rijden als de tijd daar is. Al is het wel de bedoeling dat mijn vrouw naast mij in de auto zit.

Een vluchttas is een goed gevulde tas die je snel kan pakken als je weg moet. In tegenstelling tot de vluchttas van vele mannen zit deze vol met babyspullen en niet met een klein overlevingspakket als je een keer niet thuis slaapt. Want mocht de bevalling beginnen en we naar het ziekenhuis moeten, is het belangrijk dat de tas al gepakt is. Maar waarom heet het eigenlijk een vluchttas? Is de bevalling voor een man zo confronterend dat hij het huis uit vlucht? En waarom zitten er dan rompertjes in en niet een papieren zak waar de man in kwestie in kan uitademen? Nee, de vluchttas is eigenlijk een handige manier om geen tijd te verliezen als je met spoed naar het ziekenhuis moet. Voor mij is zo’n tas een perfect middel zodat ik niks belangrijks vergeet. Want als ik onvoorbereid de tas moet pakken met een puffende en schreeuwende vrouw naast mij, zal ik niet meer bij mij hebben dan een speen, een pak billendoekjes en een telefoonoplader. Zal je net zien dat wanneer ik naar huis ga om op commando de juiste spullen te halen, mijn zoon wordt geboren.

“Het is inmiddels geen mysterie dat ik niet zo handig ben met spullen in elkaar zetten.”

Zo’n vluchttas is typisch een voorbeeld van wat je in de laatste weken voor de bevalling nog moet regelen. Net als het monteren van de box voor in de woonkamer en het plaatsen van een Maxi Cosi base in de auto. Het is inmiddels geen mysterie dat ik niet zo handig ben met spullen in elkaar zetten. Maar ik moet zeggen dat het monteren van de box vrijwel in een keer goed ging. Natuurlijk heb ik het grootste gedeelte weer uit elkaar moeten halen omdat ik aan het Ikea-syndroom leed. Ik had namelijk vier schroeven over. Dat ben ik ondertussen wel gewend. Het plaatsen van de Maxi Cosi base in de auto was een heel ander verhaal. Vroeger kwam het wel eens voor dat ik met vrienden op pad wilde gaan met hun auto maar dat het niet kon omdat er zo’n base in stond. Ik dacht dan altijd dat ze niet zo moeilijk moesten doen en dat ding er gewoon eventjes uit te halen. Inmiddels weet ik wel beter.

Voor het installeren van zo’n base ben ik er even goed voor gaan zitten. Op de achterbank in de auto weliswaar. Op de zijkant staat precies in vier stappen beschreven hoe het moet. Neerzetten, gordel er door heen, vast klemmen en als laatste de voet stabiliseren. Kind kan de was doen. Nou, ik kan vertellen dat dit kind niet eens de deur van de spreekwoordelijke wasmachine open krijgt, laat staan de was doen. Het klinkt allemaal heel eenvoudig maar voor mij leek het hoger wiskunde. De auto werkte ook niet erg mee. Als ik aan de gordel trok om hem in te klikken, schoof hij aan de andere kant weer los. Na drie keer proberen merkte ik dat er een soort vicieuze cirkel ontstaan was en ik getreiterd werd door een stuk gordel. Die blijkbaar de wedstrijd aan het winnen was. Hoe ik het ook probeerde en de boel verschoof. De gordel ging met geen mogelijkheid in het gleufje en de klem was door de sterkste man van Nederland nog niet dicht te klikken. Na ruim een half uur gesteggel op de achterbank van mijn auto was het dan eindelijk gelukt. De ramen waren inmiddels beslagen en de buren zullen wel gedacht hebben dat de volgende uitbreiding van het gezin in een zeer vroeg stadium begonnen is. Het was alsof je een scene van de Titanic zat te kijken waarin Leonardo DiCaprio zijn zweterige hand langs het beslagen raam laat glijden. Ik was inmiddels ook nat van het zweet. Angstzweet. Maar uiteindelijk is het gelukt. En nee, als iemand met mijn auto mee wilt rijden gaat die maar met zijn gat op de Maxi Cosi base zitten. Dat ding gaat er bij mij pas uit als ons kind afgestudeerd is.

“Vele ouders hoor je zeggen dat ze de geur van hun kind zo heerlijk vinden. Ik vraag mij af of dit niet gewoon een stukje marketing is.”

Eenmaal binnen in huis moet ik nog steeds wennen aan de geur van aanstaande baby. Dat is niet de geur van poepluiers en melk spuugjes. Nee, dat hoort bij een geboren baby. Bij ons in huis ruikt het naar gele flessen met een oranje baby als logo. De aandelen Zwitsal zijn sinds een paar maanden gigantisch gestegen denk ik want overal in huis kom ik het tegen. Het hangt in de kast op de babykamer en ik vind het terug op de inmiddels groteske buik van mijn vrouw. Vele ouders hoor je zeggen dat ze de geur van hun kind zo heerlijk vinden. Ik vraag mij af of dit niet gewoon een stukje marketing is. Als ik de enthousiasme van mijn vrouw over Zwitsal hoor zal ik waarschijnlijk op mijn 85ste nog door mijn vrouw met het goedje ingesmeerd worden. Zolang het niet mijn verrimpelde billen zijn vind ik alles goed. Laten we het eerst maar gebruiken voor onze zoon. Nog vier weken tot de theoretische landingsdatum plaats vindt. De spanning stijgt maar de zin om onze kleine te ontmoeten ook. In de tussentijd ruik ik nog even aan de buik van mijn vrouw. De geur van poepluiers mag van mij nog wel even wachten.