We zijn net voorbij de 14 weken zwangerschap. Naja wij, mijn vrouw is natuurlijk de gene die zwanger is en het kind draagt. Ik zit ernaast als een hopeloos stukje mannelijkheid die zijn functie in deze zwangerschap volledig is kwijt geraakt. Ik betrapte mij erop dat ik de term “wij zijn zwanger” gebruikte. Direct werd ik met de feiten op mijn neus gedrukt dat ik helemaal niet zwanger ben. Mijn bekken gaan niet zeuren, mijn borsten worden niet pijnlijk en mijn buik wordt niet groter. Alhoewel, over dat laatste zijn de meningen nog verdeeld. Wat is dan eigenlijk het nut van een aanstaande vader tijdens de zwangerschap? Ik ga dat de komende weken en maanden eens grondig onderzoeken.

Ondanks dat ik dondersgoed weet dat de zwangerschap een duur heeft van negen maanden, zeggen mijn op hol geslagen mannelijke hormonen dat ik zoveel mogelijk maar meteen moet regelen. Dus heb ik de meubels voor de babykamer geregeld via Marktplaats. Bij het ophalen had ik mijn broer geleend zodat we de losse delen met zijn aanhanger konden vervoeren. Dat is een stuk praktischer dan tien keer heen en weer rijden met een Clio. Eenmaal aangebeld hadden de attente verkopers de losse panelen en andere onderdelen heel netjes per object gesorteerd in de woonkamer. De verkopende vader in kwestie gaf aan dat het op die manier heel eenvoudig is de meubels weer in elkaar te zetten. Dat kon niet mis gaan. Helaas gingen de stukken als een vers geschud pak speelkaarten de aanhanger in. Natuurlijk weet ik wel dat op die manier de aanhanger het beste geladen kan worden, maar eenmaal thuis aangekomen was het niet meer zo heel helder welk plankje bij welk meubel moest.

“Nu hoor ik je denken dat ik wel geleerd heb van mijn onoplettendheid. Nou, nee.”

Dat bleek ook wel bij het in elkaar zetten van de meubelen een paar dagen later. Ik begon met het meest gemakkelijke meubelstuk. Een ledikant heeft immers gewoon een voor-, achter en twee zijkanten toch? Maar toen ik de onderdelen had vast gemaakt en de lade erin wilde schuiven, kwam ik erachter de ik de twee zijkanten met spijlen had omgewisseld. Dus kon het helemaal weer uit elkaar. Kan gebeuren, zand erover. Nu hoor ik je denken dat ik wel geleerd heb van mijn onoplettendheid. Nou, nee. Bij het in elkaar zetten van de hoge kast ging het twee keer mis. Nadat ik de achterplaat met 900 schroefjes had vastgemaakt kwam ik er achter dat ik aan de achterkant van de kast naar een mooi maagdelijk witte kleur zat te kijken. Er ging een lampje branden bij mij en keek vluchtig naar de binnenkant van de kast. En ja hoor, daar was een foei lelijke bruine houten kleur te zien. De achterplaat zat dus verkeerd om. Met de schroevendraaier in de hand gingen de 3000 schroefjes weer los. Kan gebeuren, zand erover.

Bij het monteren van de twee deuren van de kast was het meubelstuk dan eindelijk klaar. Dat dacht ik tenminste. Want het bleek dat de deuren niet tegen de magneet aan kwamen zodat ze dicht blijven. Dat kwam omdat er geen magneet gemonteerd was. Het correcte paneel met de magneet lag nog lekker te relaxen op de vloer. Het blijkt dat zowel een paneel van de commode als van de kast dezelfde lengte, kleur en vorm hadden. Op één uitzondering, de één had een magneet en de ander niet. Gelukkig monteer je dat paneel in de kast bij stap 2 van 13. De hele kast kon uit elkaar inclusief de achterplaat met de 50.000 schroefjes. Gelukkig ging de commode in een keer in elkaar. Het kon ook niet anders want alle onderdelen die ik nog over had moesten wel voor de commode zijn.

“Langzaam voel ik mijn opgekropte vrouwelijke hormonen weer boven komen”

Ik bedacht mij dat dit misschien wel mijn functie wordt de komende maanden. Want in mijn zoektocht naar wat een aanstaande vader voor nut heeft, bleek het in elkaar zetten van de meubels voor de toekomstige Knol een groot ding te zijn. Jammer dat mijn technisch inzicht vergelijkbaar is met dat van een eigenwijze blinde ezel met een schroevendraaier tussen de hoeven. Langzaam voel ik mijn opgekropte vrouwelijke hormonen weer boven komen en blader ik ongezien verder in de nieuwste uitgave van Ouders van Nu. Ik lees de ervaringen van andere vrouwen en verdiep mij in producten die we moeten gaan aanschaffen. Ik lijk wel zwanger. Misschien had ik mijn vrouw beter de meubels van de kinderkamer in elkaar moeten zetten.

Ondertussen neem ik nog een slok van mijn biertje en een hap van een heerlijke Friese droge worst. Ik bedenk mij dat ‘wij’ inderdaad niet zwanger zijn want ik kan nog alles eten en drinken. Mijn vrouw is zwanger en ik doe enorm alsof. Het blijkt dat het nog een naam heeft ook. Couvade-syndroom noemen ze het. “Het Couvade-syndroom is het verschijnsel dat mannen met een zwangere vrouw zelf zwangerschapsverschijnselen vertonen“. Vrouwen gebruiken over het algemeen de term ‘aanstellen‘. Ik ga verder met mijn zoektocht naar de nut van een aanstaande vader. Misschien dat ik mij kan buigen over de naam zodra we het geslacht weten of naar een geschikte opvang voor later. Wordt weer vervolgd!