Wanneer het voorprogramma koud de zaal verlaten heeft, hebben we het er over hoeveelste keer het voor mij is dat ik mijn favoriete band live zie. Je weet wel, de drie jongens uit Teighmouth (UK) die in 1994 bedachten dat het wel tof zou zijn om een album te maken. Wat in 1999 resulteerde met de release van Showbiz.
Om te voorkomen dat ik de hele geschiedenis van deze band oprakel, schakelen we weer terug naar het concert zelf. Hoevaak ik ze gezien heb? Op Pinkpop 2004, 2007, 2015, Goffertpark 2010 en ZiggoDome 2012. En dan vanavond voor de zesde keer. Het beste optreden tot nu toe was in het Goffertpark, maar de lat ligt hoog voor deze band van wereldformaat.
Wie mij maar een klein beetje kent weet dat ik het over Muse heb. Op Pinkpop 2004 zei mijn goede vriend Robin tegen mij: “Muse, dat is echt wat voor jou. Dat moet je zien!”. En daar was geen woord van gelogen. Ik weet dat ik niet de grootste fan van Nederland ben, maar als ze naar Nederland komen, dan moet ik ze zien. En ze kwamen weer! Vanaf de aankondiging tot de start van de verkoop had ik een soort deken van nervositeit over mij hangen. Want ik wist dat de populariteit en het bereik van Muse veel groter was dan toen ik ze voor het eerst zag in 2004. Dat ene concert (wat er later dus drie werden) zou snel, heel snel uitverkocht zijn. En het was mij gelukt! Ik had vier zitplaatsen weten te bemachtigen en kon dus met mijn, inmiddels vaste Muse-gangers (Robin, mijn vader en zijn partner Anneke), naar het concert der concerten.
Woensdagavond 9 maart was het dan ook zover. Een week voor aanvang pas gekeken welke ring we zaten en in de rij voor de entree zagen we eigenlijk pas welke rij. En wat een briljante plekken hadden we. Ring 1, rij 1. Helemaal vooraan op de onderste tribune. Het voelde als een soort VIP-deck met fantastisch zicht op het podium en al het visuele geweld wat die avond op ons af zou komen.
21:10 uur. De lichten in de zaal staan nog aan, maar het publiek reageert uitbundig als de eerste klanken van het intro uit het HAARP Concert in Wembley (2007) uit de boxen galmen. We zien een aantal robot-achtige mensen zich aan de zijkant van het podium opstellen met ieder een fel hoofdlampje die recht vooruit schijnt. Zodra het intro (Dance of the Knights) is afgelopen wordt de ZiggoDome pikdonker en begint het concert echt. Een gigantische explosie van visueel geweld komt op je af. Van vliegende transparante ballen als drones, een opblaasbare bommenwerper en geavanceerde projecties op grote lange doeken. Het is een spektakel. En dat tijdens ‘oude’ tracks als ‘Plug In Baby’ (2000), ‘Map of the Problematique’ (2007) en’ Time is running out’ (2003). Maar ook een van mijn favoriete kwam langs, wat zeg ik het was de afsluiter. Namelijk ‘Knights of Cydonia’ (2006) natuurlijk inclusief de ‘Man with a Harmonica’-intro, gecomponeerd door Ennio Morricone.
De wat minder oude tracks waren natuurlijk ook van de partij. Van snerpende gitaren op ‘The Handler’ tot de bijna Timbaland-achtige pop van Undisclosed Desires. Muse maakte alle verwachtingen waar. De lichtshows, de effecten, de confetti, de drones en natuurlijk het 360-graden, center-staged-podium zelf. Op de schaal van 5 sterren waren dit er zeker 6. Ik kan niet wachten tot het volgende album en natuurlijk de bijbehorende tour!
